Choroba wieńcowa, czyli choroba niedokrwienna serca, to zespół objawów, jakie zachodzą po niewystarczającym zaopatrzeniu komórek w tlen i substancje odżywcze. Na występowanie tej choroby wpływa wiele przyczyn – głównie są to zmiany w tętnicach wieńcowych, które powodują nieprawidłowości w przepływie krwi, a co za tym idzie nieodpowiednią dostawę tlenu do komórek mięśnia sercowego.
Choroba wieńcowa, czyli choroba niedokrwienna serca, to zespół objawów, jakie zachodzą po niewystarczającym zaopatrzeniu komórek w tlen i substancje odżywcze. Na występowanie tej choroby wpływa wiele przyczyn – głównie są to zmiany w tętnicach wieńcowych, które powodują nieprawidłowości w przepływie krwi, a co za tym idzie nieodpowiednią dostawę tlenu do komórek mięśnia sercowego.
Tętnice wieńcowe są naczyniami krwionośnymi, które oplatają mięsień sercowy. To właśnie przez nie przepływa krew, która dostarcza do komórek serca tlen oraz substancje odżywcze. Patologiczne zmiany, jakie występują w tętnicach wieńcowych (ich zwężenie lub zamknięcie) utrudniają prawidłowy transport krwi – przez co dostarczana sercu ilość tlenu jest niewystarczająca.
Choroba wieńcowa może przybrać postać:
stabilną – czyli formę przewlekłą, kiedy to zmiany miażdżycowe nie powodują martwicy mięśnia sercowego, ale mogą się wiązać z występowaniem bólów towarzyszących na przykład zwiększonemu wysiłkowi
ostre zespoły wieńcowe – są konsekwencją zwężeń tętnic wieńcowych na tyle istotnych, że powodują martwicę mięśnia sercowego.
Przyczyny choroby wieńcowej
Najczęstszą przyczyną jest w tym przypadku miażdżyca tętnic wieńcowych. W przebiegu miażdżycy dochodzi do odkładania się w naczyniach krwionośnych cholesterolu, który zwęża światło naczynia (czasem doprowadza nawet do jego całkowitego zamknięcia). Cholesterol, tłuszcz oraz inne substancje sprzyjają powstawaniu tzw. blaszek miażdżycowych, które zmniejszają przepływ krwi do serca. Miażdżyca sprzyja także powstawaniu skrzepów mogących ulec oderwaniu i prowadzić do zatoru tętnic.
Do częstych przyczyn choroby należy również m.in.:
wrodzony niedorozwój tętnic wieńcowych
urazy prowadzące do zwężenia tętnic wieńcowych, np. ucisk przez krwiaka.
Choroba wieńcowa objawia się najczęściej:
- dolegliwościami bólowymi w klatce piersiowej (ból, który towarzyszy chorobie wieńcowej, nazywany jest dusznicą bolesną lub angina pectoris)
uciskiem za mostkiem
kołataniem i szybszym serca.
U niektórych osób choroba wieńcowa nie daje odczuwalnych objawów. Pacjenci dowiadują się o niej dopiero, gdy dojdzie do zawału serca. Dlatego warto profilaktycznie – raz w roku – wykonywać badania kontrolne serca.
Diagnostyka
Rozpoznanie choroby wieńcowej opiera się przede wszystkim na szczegółowym wywiadzie lekarskim oraz badaniach dodatkowych. Specjaliści często zlecają badanie EKG, echo serca. Czasami konieczne jest zobrazowanie tętnic wieńcowych, w tym celu wykonuje się koronarografię. Polega ona na wprowadzeniu do naczyń wieńcowych specjalnego cewnika. Obraz tętnic uwidoczniony zostaje na ekranie monitora.
Profilaktyka i leczenie
Istotne w skutecznym zapobieganiu chorobie wieńcowej jest zwalczanie czynników ryzyka miażdżycy – między innymi zmniejszenie masy ciała (przeciwdziałanie otyłości), zwiększenia aktywności fizycznej (należy się zmęczyć, ale nie przeforsować; polecane są szybkie spacery, pływanie oraz jazda na rowerze), stosowanie prawidłowej diety, kontrola stężenia cholesterolu i glukozy we krwi. Nie mniej ważne jest leczenie chorób współistniejących.
W leczeniu, równolegle do farmakoterapii, stosowane bywa leczenie inwazyjne – tzw. „balonikowanie”, „stentowanie” lub by-passy.
UWAGA! Bólu w klatce piersiowej nie wolno lekceważyć. Może on być objawem zawału serca lub stanu przedzawałowego. Jeśli występują tego rodzaju dolegliwości, zwłaszcza związane z wysiłkiem, konieczna jest szybka konsultacja lekarska.
* Powyższy materiał ma charakter informacyjno-edukacyjny i nie może zastąpić konsultacji medycznych. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek objawów chorobowych, a także przed zastosowaniem opisanych powyżej metod i produktów, należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem i/lub zasięgnąć opinii odpowiedniego specjalisty. Każdy przypadek jest inny i wymaga indywidualnej oceny, której powinien dokonać lekarz dysponujący specjalistyczną wiedzą, doświadczeniem i wynikami badań konkretnego pacjenta.
