
Choroba Hashimoto, to inaczej przewlekłe limfocytowe zapalenie tarczycy. Nazwa pochodzi od nazwiska japońskiego lekarza, który ponad 100 lat temu po raz pierwszy chorobę tę opisał. W przypadku choroby Hashimoto dochodzi do błędnej regulacji układu odpornościowego, który atakuje własną tarczycę. Powoduje to przewlekłe – choć niebolesne – zapalenie tarczycy.
Choroba Hashimoto, to inaczej przewlekłe limfocytowe zapalenie tarczycy. Nazwa pochodzi od nazwiska japońskiego lekarza, który ponad 100 lat temu po raz pierwszy chorobę tę opisał. W przypadku choroby Hashimoto dochodzi do błędnej regulacji układu odpornościowego, który atakuje własną tarczycę. Powoduje to przewlekłe – choć niebolesne – zapalenie tarczycy.
Choroba Hashimoto jest najczęstszą przyczyną niedoczynności tarczycy. Manifestuje się ona zmniejszonym wytwarzaniem hormonów – substancji niezbędnych do prawidłowego rozwoju i funkcjonowania człowieka. Hormony te odpowiadają m.in. za produkcję energii cieplnej, wpływają na procesy intelektualne i nastrój, a także pracę wielu organów – serca, mięśni szkieletowych czy jelit.
Niedoczynność tarczycy może mieć charakter wrodzony.
Kto najczęściej choruje
Niedoczynność tarczycy występuje wielokrotnie częściej u kobiet i zwykle jest spowodowana właśnie chorobą Hashimoto. Choć nie jest ona „przypisana” do późniejszego okresu życia człowieka, ryzyko zachorowania wzrasta wraz z wiekiem.
Objawy choroby Hashimoto
Na początku rozwoju choroby tarczyca może być powiększona (wole), jednak w późniejszym okresie tarczyca się zmniejsza i mogą się pojawić jej guzki.
Choroba zwykle nie powoduje bólu.
Chorzy na niedoczynność tarczycy mogą odczuwać stały chłód, osłabienie, ciągłe zmęczenie, bóle mięśni, spowolnienie fizyczne. Może występować stan obniżonego nastroju, zaburzenie koncentracji i pamięci, rozdrażnienie, bezsenność bądź ospałość.
Często towarzyszy chorobie tycie, zatrzymywanie wody w tkankach, obrzęki (zwłaszcza na twarzy). Skóra jest bardzo sucha i szorstka, wypadają włosy, paznokcie są kruche.
W przebiegu Hashimoto może dochodzić do podwyższenia poziomu cholesterolu. W badaniach laboratoryjnych czasem stwierdza się również niedokrwistość.
Objawy choroby Hashimoto miewają różne nasilenie i rozwijają się zwykle bardzo powoli, na przestrzeni lat – w miarę stopniowego zmniejszania się produkcji hormonów tarczycy.
Potwierdzenie niedoczynności tarczycy wymaga wykonania badań hormonalnych. Pomocne jest: również USG tarczycy.
Leczenie choroby Hashimoto
polega głównie na leczeniu niedoczynności tarczycy, zwłaszcza przyjmowaniu „brakujących” hormonów tarczycy. Dzięki temu możliwy jest powrót do prawidłowego funkcjonowania organizmu.
Decyzję o leczeniu niedoczynności tarczycy podejmuje lekarz (endokrynolog) indywidualnie wobec każdego chorego. Niedobór hormonów tarczycy uzupełniany jest poprzez przyjmowanie syntetycznego hormonu. Dawki ustala lekarz – biorąc pod uwagę szereg czynników, takich jak masa ciała chorego, jego indywidualny metabolizm, reakcję organizmu na preparat i in.
W przypadku pacjentów z chorobą Hashimoto konieczne jest przewlekłe leczenie, zwykle przez całe życie.
U osób z rozpoznaną chorobą autoimmunologiczną – taką, jak właśnie choroba Hashimoto – większe jest ryzyko zachorowania również na inną chorobę autoimmunologiczną, dlatego konieczna bywa obserwacja w tym właśnie kierunku.
Większość chorych można leczyć ambulatoryjnie.
Szczególnie ważne jest odpowiednio wczesne i skuteczne podjęcie leczenia niedoczynności tarczycy u dzieci – jego brak może bowiem prowadzić do zaburzonego rozwoju fizycznego i umysłowego.
* Powyższy materiał ma charakter informacyjno-edukacyjny i nie może zastąpić konsultacji medycznych. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek objawów chorobowych, a także przed zastosowaniem opisanych powyżej metod i produktów, należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem i/lub zasięgnąć opinii odpowiedniego specjalisty. Każdy przypadek jest inny i wymaga indywidualnej oceny, której powinien dokonać lekarz dysponujący specjalistyczną wiedzą, doświadczeniem i wynikami badań konkretnego pacjenta.